Stress, doodsangst en……GENIETEN!!

Vrijdag 4 mei, dodenherdenking in Nederland! Maar nu ook historisch in Zuid-Afrika, want dat was de datum dat Niels Arends en Jolanda Plaumann hun eerste workshop gaven! In de eerste workshop hebben we de sport assistants geleerd hoe ze de basis van voetbal kunnen geven en hoe ze kunnen werken met een lesvoorbereidingsformulier. Even stressen was het wel, vooral de avond ervoor, waarin ik nog even snel mijn tekst in het engels moest repeteren (zoals de meeste Niels-kenners vast niet anders hadden verwacht). Achteraf bleek het stressen helemaal niet nodig en liep alles op rolletjes! Tot mijn verbazing luisteren de sport assistants aandachtig naar ons, en deden ze erg enthousiast mee met het praktijkgedeelte.
Een dag later stapten we alweer op het vliegtuig naar Durban, voor…vakantie!! Met een grote truck volgepakt met mensen uit de hele wereld begon onze trip zondagochtend in Durban, waarna we via St. Lucia GR, Swaziland, Krugerpark en de Panoramaroute in Johannesburg zouden eindigen. Foto’s zullen jullie meer zeggen dan woorden, maar ik wist niet het hier zo schitterend is. Vooral uit Swaziland was ik niet weg te slaan, wat dan weer helaas niet zozeer door de geweldige omgeving kwam.
Het verhaal! Na twee nachten in supermooie Swazihutjes te hebben geslapen, gemountainbiked te hebben tussen de zebra’s en een tradioneel Swazidorp te hebben bezocht, was het dan tijd om onze reis te vervolgen in de richting van het Krugerpark. Slim, als Niels was, had ik bij aankomst in de Swazihutjes, m’n paspoort veilig opgeborgen in het nachtkastje naast m’n bed, “Zo, die raak ik niet kwijt!” dacht ik nog. En inderdaad, m’n paspoort bleef keurig netjes liggen, Niels alleen niet! Die was al lekker in de bus gaan zitten, en kwam er twee uur later bij de grens achter dat een paspoort toch wel handig is bij een grensovergang. Bij de overgang NAAR Swaziland toe had ik nog stoer foto’s lopen maken van de grenspost (waar een boete op schijnt te staan), niet wetend dat ik twee dagen later wel kon janken bij een andere grenspost van Swaziland! Bij de grenspost vonden ze dat ik maar terug moest rijden. Gelukkig was Mac, onze reisleider, het daar niet zo mee eens, en besloot een goed gesprek met de baas van de Swazigrenspost aan te gaan. Een uur later en 100 rand (10 euro) armer, was het dan eindelijk gelukt, en mocht ik de grens over. M’n paspoort zou me later opgestuurd worden, wat betekende dat ik voor even ‘Ali illegali’ was.
In het Krugerpark was het dan tijd voor het hoofdgerecht van de vakantie:”Het spotten van ‘The big 5’! De buffel, de olifant, de neushoorn, de luipaard en de Leeuw worden samen de grote vijf genoemd doordat deze dieren de reputatie hebben het moeilijkst te doden te zijn. De eerste vier hadden we al vrij snel (binnen 2 uur!) gespot, maar de leeuw bleek een taaie! Na anderhalve dag game-driven hadden we al tientallen giraffen, zebra’s, impala’s, springbokken, nijlpaarden, krokodillen, bavianen en vogels gezien, maar nog steeds geen leeuw. Ik was het spotten eigenlijk al wel zat en lag inmiddels een beetje weg te tukken naast de chauffeur, totdat het volgende ineens luid en duidelijk door de microfoon galmde:”LIONS ON THE ROAD, LIONS ON THE ROAD!” Ik had me van te voren niet voor kunnen stellen hoe op en top toerist ik kon zijn en het geweldig vond om na 2 dagen game-driven te kunnen zeggen:”Big 5 complete!” Uiteindelijk werden we ook nog eens getrakteerd op een groepje cheetah’s en was mijn Krugerparkervaring super!
Na het Krugerpark zijn we via de panoramaroute naar Johannesburg gereden, waar we nog gezellig hebben gegeten en gedanst met de groep. De groep was super, met veel verschillende nationaliteiten, en ik vond het dan ook echt jammer dat de week zo snel voorbij vloog.
De dag erna ging de wekker helaas alweer vroeg, aangezien we een werkdag met bezoeken aan de sport assistenten, hadden gepland. Tijdens die bezoeken was het de bedoeling dat de sport assistenten de voetbaltraining die wij hen eerder tijdens workshop 1 hadden geleerd, zelf aan de leerlingen zouden geven. Ondertussen hebben wij de sport assistenten geobserveerd, waarna we met hen hebben geëvalueerd. Het was grappig om te zien, dat sommigen de training tot in de kleinste details hebben nagebootst, terwijl anderen strikt aan hun eigen manier van lesgeven blijven plakken. Gelukkig maar, anders hadden wij hier niets meer te doen!
Na het twee keer uitgesteld te hebben was het afgelopen woensdag dan eindelijk stralend mooi weer, en konden we….SKYDIVEN! Nadat Loes, Roanne en onze huisbaas eerst waren gesprongen, was het dan de beurt aan Richard en mij. Samen met een piloot, cameraman en twee instructeurs begaven we ons in een superklein vliegtuigje, op naar 3000 feet. Tijdens de vlucht zaten Richard en ik al te genieten van het geweldige uitzicht over de tafelberg en het strand, terwijl de instructeur van Richard lekker tegen Richard aan lag te slapen ( niet te geloven!) Tien minuten voor de sprong gaf m’n instructeur me de instructies, waarna ik begon te beseffen dat het allemaal toch wel erg echt werd! Drie minuten voor tijd werd ook Richards instructeur wakker en ging het allemaal ineens heel snel. Richard eruit, cameraman eruit en Niels eruit…whaaah!! Na drie seconden van doodsangst ( zie de fotostrip haha), kon ik er gelukkig van genieten, en vond ik het de tofste ervaring die ik hier heb meegemaakt.
Al met al kan ik zeggen dat het drie ‘baie lekkere’ weken waren. Helaas zijn de eerste studenten inmiddels al vertrokken, en duurt het niet lang meer voordat ook de rest vertrekt, waarna we met z’n drie-een overblijven. Vind dat wel erg jammer, maar misschien daagt het me juist ook wel uit om (nog) meer met de lokale bevolking om te gaan, we zullen zien!