Zeehonden, Stellenbosch & All Stars!

Hallo Holland!

Jaja, ik leef nog! De tijd vliegt hier voorbij en Zuid-Afrika begint nu toch wel echt mijn 2e land te worden, net zoals Grabouw als een tweede thuis begint te voelen. Zo kom ik vaak bekenden tegen in het centrum, moet de vrouw van de supermarkt elke keer weer lachen als ze er achter komt dat ik nog steeds geen Afrikaans spreek (en ik het toch echt probeer) en train ik nu twee keer per week bij de All Stars ( en nee, das geen rugby, maar dat later). Toch blijft het ook wel eens vreemd dat je hier steeds van de rijke naar de arme wereld word geslingerd, om vervolgens weer terug te stappen!
Weken geleden vroeg/delegeerde’ Big Mama me om, samen met Jasmijn en Janneke, jury tijdens een modeshow op de basisschool van haar kinderen te zijn. 15 maart was het dan zover, en ik had me er die hele middag al op verheugd ( hmmm niet echt!). Dat had vooral te maken met Jolanda’s verjaardag, want de avond ervoor hadden we met het huis tot diep in de nacht versierd en stonden we de volgende ochtend alweer vrolijk ‘wel gefeliciteerd, wel gefeli, wel gefeli…lalala’ aan der bed te zingen.’s Avonds bleek het gevoel van die middag helemaal onterecht, want de modeshow was juist superleuk. Een modeshow is hier one BIG happening, en het is niet te bevatten hoe fanatiek de kinderen ( en de ouders des te meer!) zijn. Na de prijsuitreiking vlogen de ouders van de winnaars ons in de armen van blijdschap. Voor ons als jury was zelfs een tafel geserveerd, vol met lekkere hapjes en drankjes, dus ik vermaakte me prima!
De dag erna was het weer feest, want Jolanda gaf een feestje! Het thema was playback, en ieder huis had ‘netjes niet!’een stukje voorbereid. Na een pimpin rapact, 99 luftballon en Timon & Poemba was het dan onze beurt met….CELEBRATE GOOD TIMES, COME ON!! Erg gezellig, vooral toen Richard, Roanne, Jolanda en ik in een zatte bui besloten om allemaal de shirtjes uit te doen en in een bierfles te gaan zingen….haha zie de foto’s (Shame!!).
Die zaterdag, kregen we ’s middags voor het eerst een wandeltour door Rooidakke, maar dan met Big Mama. We mochten zelfs bij een paar krotten naar binnen en wat ik daar aantrof, was werkelijk met geen pen te beschrijven! Een gezin van 2 tot 8 mensen leeft in een stal van 2 bij 3, die zelfs voor een paard nog te slecht is. Ook leven er mensen in een krot met kranten tegen de planken en platen als behang. Toch is het ook vreemd, om er ook krotten aan te treffen, die zijn omgebouwd tot winkeltje of een klein cafe’tje ( en dan wel weer met spelautomaten en pooltafel!). Die avond even totaal omschakelen, want samen met Richard en Theun was het weer Stellenbosch-time, wat zoveel inhoud als drie mannen + bier = goed losgaan!!
Het weekend eindigde minder vrolijk. Na een lekker middagje uitwaaien op het strand van Hermanus, waren we ooggetuige van de overblijfselen van een fataal auto-ongeluk. Als een van de eerste passanten troffen we in het pikkedonker twee total losse wrakken aan in de middle of nowhere. Gelukkig kwam er al snel na ons een agent aan, die gebaarde dat we maar beter door konden rijden. Erg vreemde en indrukwekkende ervaring, want het was erg dubbel. Aan de ene kant wil je helpen, terwijl je aan de andere kant weet, dat je niets kan doen en het risico loopt dat je zelf slachtoffer van een misdrijf wordt.
Het weekend erop was het wederom Stellenbosch-time en worden we zo langzamerhand vaste klant. Die zaterdagmiddag moest Richard in Durbanville rugbyen, en kon ik er mooi gebruik van maken door voor het eerst in m’n leven een rugbywedstrijd te bezoeken. Daar raakte ik aan de praat met een jongen, die me de ins en outs van het spel uitlegde en tegelijkertijd niet kon begrijpen dat rugby en cricket in Nederland niet veel voorstelt. De sfeer tijdens zo’n wedstrijd is echt erg goed, en kan ik iedereen aanraden.
De week erna vonden we het tijd om een weekendje ordinair te toeristen en touren! Langs de kust van False Bay zijn we richting Simon’s Town gereden, waar we pinguins hebben gespot ( waar je eerlijk gezegt ook al snel genoeg van krijgt)! Het hoogtepunt was een stel pinguins die bezig waren met de productie van nageslacht...en natuurlijk moest dat even gefilmt worden! De dag erna zijn we naar Cape Point en Cape of Good Hope gereden om onszelf daar even snel op de foto te zetten en te genieten van het mooie uitzicht. Op de terugweg hadden we het geluk’ om na een serie struisvogels aan de kant van de weg, zelfs een gezinnetje bavianen aan te treffen. Erg leuk, vooral toen de jongste van de drie besloot op onze auto’s te klimmen en schijnbaar op ontdekkingtocht was, op welke hij nou het fijnste de middag door kon brengen. Gelukkig werd hij door z’n vader en moeder geroepen en konden wij die avond in Cape Town even flink de bloemetjes buiten zetten, na een hapje gegeten te hebben in Camps Bay ( een erg rlx strand onder Kaapstad).
Zondagochtend geen tijd voor een kater, want we moesten alweer vroeg op, om aan de kust van Hout Bay te gaan snorkelen met zeehonden! Eerst werden we met een rubberboot meegenomen naar een rots op een kwartier van Hout Bay, wat al onwijs leuk was, doordat de boot echt superhard over de golven vloog. Bij de rots aangekomen stonden ons honderden zeehonden op te wachten en wist ik niet, dat die beesten zo erg konden stinken! Maar goed, het snorkelen was verder echt heel cool, vooral doordat die beesten op enkele luttele centimeters van je vandaan zwemmen en je de stank niet door je duikbril heen ruikt.
Oowjah, om de ‘vakantie’;-) maar eens af te wisselen met stage…de afgelopen twee weken is het hier vakantie, wat mooi is, want deze tijd gebruiken Jolanda en ik om een workshop te schrijven voor de sport assistants. We hebben nu definitief besloten om de inhoud van de workshop te laten gaan over het gestructureerd lesgeven, met de focus op voetbal!
En om dan maar even terug te komen op de “All Stars”, ik zit weer op voetbal! Na drie weken rugbyen op een weiland onder een gamma-peertje ( bijna donker dus!) kwam ik er toch achter dat ik beter iets kon gaan doen, waar ik al een beetje ervaring in had, en ben ik op zoek gegaan naar een voetbalclub. En dat lijkt een kleine stap, maar hier in Zuid-Afrika is dat echt een omslag, doordat rugby echt een sport van de blanken/kleurlingen is, en voetbal een sport van de zwarten. Dat houd in dat de spelers onderling Xhosa ( een taal vol met klik’s en klak’s) spreken en ik er dus geen zak van begrijp. Gelukkig spreken de meesten ook wel engels dus das verder geen probleem. Samen met Roanne en Theun heb ik nu een paar trainingen meegemaakt, wat inhoud: twee teams van 12, het ene team moet in een goal proberen te schoppen en het andere team moet tegen een tas aan proberen te schoppen. Het probleem is dat er maar 1 bal en 1 goal beschikbaar is, maar goed, we mogen al blij zijn dat er licht is. Theun en ik hebben er al over na zitten denken om te kijken of we wat pionnen en meer ballen kunnen regelen, zodat er echt getraind kan worden. Wel wordt er iedere week een voetbaltoernooi georganiseerd, en spelen we dus wedstrijden. Voor iedere wedstrijd leggen beide teams dan 300 rand ( 30 euro) in, en wordt er gespeeld om de 300 rand van de ander. Van dat geld wordt dan weer materiaal gekocht. Gisteren was er ook een toernooi, waarbij ze hadden gevraagd of Roanne, Theun en ik mee wilden spelen. Dat wilden wij natuurlijk wel! Op de dag zelf kon ik m’n oren niet geloven, toen de coach me meteen in de basis zette, en wel op nummer 9!! SPITS DUS!! Toen ik me op het veld ( kleedkamers kennen ze hier niet) om wilde kleden, moest ik van de spelers m’n benen nog even inbalsemen met een vettige substantie, die meer rook naar gehaktballenjus en was ik echt klaar voor m’n debuut. De eerste wedstrijd voor mij in het team van de All Stars was verder één grote flop, en ik had geen schijn van kans. Die spelers kunnen dan wel niet gestructureerd spelen, maar zijn allemaal wel echte athleten en snelle technische Babangida’tjes ( zelfs de verdedigers!)! Ook was het knock-outtoernooi voor ons al snel afgelopen, doordat we de eerste wedstrijd met 1-0 verloren. Toch vond ik het superleuk om weer te voetballen, en hier wil ik dan ook zeker mee verder gaan!
Goed, ik hoop dat ik jullie weer een beetje bij heb kunnen praten en zal proberen om de volgende keer echt iets sneller wat van me te laten horen! Hoe is het verder daar? Voor de mensen die niet alles hebben gelezen ( en Gidon heten!), hier nog eens m’n contactgegevens:
Elzenhof nr. 1
Hoofweg Grabouw
Grabouw
7160

En mijn telefoonnummer is:
+27724190052 (thuis telefoon, met belpiraat 7cent per minuut)
+27727958157 (mobiel nummer)