Teken van leven!

Hallo allemaal! Aangenaam kennis te maken, mijn naam is Niels Arends vanuit Grabouw, en….IK LEEF NOG STEEDS. Dat is vast wat jullie je afvroegen....Geen nieuws is goed nieuws zullen we maar zeggen. Dat gaat hier ook zeker op. Inmiddels zit ik hier nu ruim een half jaar en vliegt de tijd nog steeds te snel voorbij. Meestal tel ik eigenlijk ook al helemaal niet meer terug, maar tel ik de weken af die ik hier nog mag blijven… 8 weken en 5 dagen.
In de weken nadat Rich, Ro en Jo vertrokken, verlieten ook Theun, Jasmijn, Janneke en Lizzy het Afrikaanse continent en werd het langzaam maar zeker steeds rustiger. Iets wat in het begin wel even wennen was, maar juist ook interessant werd doordat het voor een nieuwe ontmoeting met Afrika zorgde. In de weekenden had ik nooit zoveel contact met de Afrikanen in Grabouw, en gingen we vooral altijd veel stappen met de Nederlandse studenten. De laatste twee maand heb ik vooral veel gevoetbald, waar ze me tegenwoordig bijna altijd als rechtsbuiten opstellen! Ik speel dan meestal de 1ste helft, waarna ik merk dat ik nog steeds de conditie van een badeend heb en terecht wordt gewisseld. Verder spelen we zonder lijnen om en in het veld, loopt de scheidsrechter op slippers, staan de grensrechters met een sok of een broekje te vlaggen en vinden we de warming up maar een onnodige moe-maker die we liever overslaan ( wat dan ook regelmatig gebeurd!). Het wendt allemaal en behoefd gewoon een beetje aanpassing. Zo wordt ik iedere zondag gebeld dat er gevoetbald gaat worden en dat ik meteen naar het veld moet komen, waarna ik een paar uur later een tweede telefoontje krijg met de mededeling dat ik nu toch wel echt moet komen. Vervolgens pak ik dan mijn tas, eet en drink iets, neem een douche en kom eenmaal aangekomen op het veld tot de conclusie dat ik keurig op tijd ben om de teambespreking bij te wonen ( en overigens nog steeds niets van de klik en klakgeluiden begrijp).
Dinsdag 17 juli werd de verjaardag van de grote Madiba, ofwel Nelson Mandela, groots gevierd. De dag zelf werd er door een grote groep mensen voor hem gezongen bij een gevangenis in Kaapstad, en woensdag werd er zelfs een voetbalwedstrijd georganiseerd: ’90 minutes for Mandela’ ( hij werd namelijk 89….hmm). Een selectie van de beste spelers van het Afrikaanse continent zouden aantreden tegen een wereldselectie van heden en verleden. Jomo, een sport assistant en tevens teammaatje, kon via de provinciale overheid aan 6 vrijkaartjes, incl transport, komen. Samen met Nicole was ik een van de gelukkigen die met hem mee mocht, wat inhield dat we ons om 16.45 uur bij een supermarkt in Grabouw moesten verzamelen, om vervolgens om 17.00 uur met een bus opgehaald te worden, en ruim op tijd te zijn voor de aftrap om 20.00 uur in Kaapstad. Natuurlijk kwam de bus niet om 17.00 uur, maar daar was ik allang van uitgegaan. Best vreemd, want als lijn 90 eens een 5 minuten te laat is, zijn de woorden ‘godverdomme en kutbus’ niet meer te houden. Toch begon ik mijn twijfels te krijgen toen hij er om 19 uur nog niet was en besloten we om 19.45 uur te vertrekken, omdat we anders zelfs nog te laat zouden zijn om de wedstrijd op tv te kijken. Had het stiekem al wel een beetje verwacht, maar jammer blijft het toch.
Na een paar weken rust, was ik ook wel weer erg blij dat ik 24 juli bezoek uit Nederland op kon halen in Kaapstad. Rob en Lars zouden beiden landen, maar doordat Lars nog een paar onderzoekjes in Nederland tegoed had, kon hij niet anders dan later aansluiten. Rob kwam wel gewoon, en het was erg leuk om hem weer te zien. Ook wel vreemd, om een bekend gezicht uit Nederland, in m’n nieuwe wereldje in Zuid-Afrika te begroeten. Woensdag heb ik hem meteen kennis laten maken met Stellenbosch en zijn we donderdag wezen wijnproeven op een wijnfarm. Erg relax, en het is nog gratis ook ( Hollander die ik ben!). Voor de mensen die denken dat een wijnfarm op een boerderij in Nederland lijkt, zal ik nog even toelichten dat dit niet het geval is. De wijnfarms zijn buiten de druivenvelden een soort van kleine fabriekjes met een wijnproeverij die voor iedereen toegankelijk zijn. De omgeving van Stellenbosch, en Grabouw/Elgin trouwens ook wel, staat bekend om zijn wijnfarms. Dit is zeker voor herhaling vatbaar, en ook goed te doen als voorbereiding op een avondje stappen!
Die week kwamen ook m’n ouders, na een 18-daagse reis vanuit Johannesburg, ook aan in Kaapstad. Vrijdag mocht ik ze na een half jaar dan eindelijk weer eens even een beetje schrik aanjagen ( door me eerst voor te doen als een zwerver) om ze daarna stevig knuffelen. Met hen en met Rob hadden we voor drie dagen een relax huisje aan zee gehuurd. Daar hebben we lekker gebraaid op een braaitafel, iets wat ik later zeker in m’n tuin wil.
De week erop sloot de grootste lambal van de 3 dan toch nog aan, en konden we Lars hartelijk verwelkomen met een groot spandoek: Welkom HOMO! Met hen wezen wakeboarden, wat ik steeds cooler begin te vinden, en later in de week gesandboard, hetzelfde als snowboarden maar dan op zand. Daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen want Rob en Lars hadden een vakantie naar Namibië in het verschiet, waarna ze drie dagen later beiden alweer naar Nederland moesten, helaas.
In de week dat Rob en Lars op vakantie gingen ben ik zelf nog druk bezig geweest met het zoeken van een nieuw kort project, dat ik nog af zou kunnen ronden voordat ik zelf met vakantie ga. Ik heb meegelopen met een man die bezig is met een project om vrijwilligers op te leiden tot activiteitenbegeleiders. Zelf lijkt me dit heel leuk, en overweeg ik om hier bij te helpen. Later meer over dit.
Zoals ik al zei, de tijd gaat hier nog steeds erg snel, en dat merk ik vooral nu, nu dat de nieuwe studenten alweer zijn gearriveerd. Sinds afgelopen dinsdag ben ik vier huisgenoten rijker, en hou ik er nog 1 tegoed. Woensdag zijn we met z’n allen wijn wezen proeven en uit eten geweest. Het is best vreemd om het huis waar ik de afgelopen maand alleen heb gewoond, nu ineens weer te moeten delen, al denk ik dat ook dat snel wend. Ik vind het in ieder geval erg leuk dat de nieuwe studenten er zijn en dat er weer een hele nieuwe periode voor de deur staat.