Aapjes kijken!

8 maart ben ik begonnen met het schrijven van dit verhaal. Dit met het idee dat ik het meteen zou kunnen posten. Helaas is dit niet helemaal gelukt door de volgende redenen: geen internet, geen stroom, geen tijd om het er op te zetten, ect. Maar goed, hier het stuk met een verlenging van de dagen er na. Blijf wakker;-)!


Meestal vind ik 2x per week schrijven een beetje teveel van het goede, maar nu heb ik het gevoel dat ik zoveel moet vertellen dat ik al niet eens weet hoe ik het allemaal op papier moet gaan krijgen. Afgelopen weekend namelijk met Katrien (een vrijwilliger van een ander project) en Marjan naar de gorilla’s geweest. Wat een avontuur!

Eigenlijk begon deze onderneming vorige week al, toen moesten we namelijk onze permits ophalen in Kampala. Iets wat best onlogisch is, aangezien het park helemaal aan de andere kant van het land ligt...zo’n 10 uur rijden.
Maar goed, donderdag 10.30am staan we keurig netjes aan de kant van de weg in Kinoni, wachtend op de postbus, aangezien we van de mensen hier horen dat deze het meest veilig (ofwel minst gevaarlijk) is. Dan heb ik het over de mzungu’s hier, de Oegandesen zelf zeggen dat ‘alle bussen’ veilig zijn! Na ruim een uur op de uitkijk staan waren we het wachten wel beu! We besluiten om de eerste de beste enigziens goeduitziende bus aan te houden. Niet veel later stappen we in bij een grote touringcar met de naam ‘Jaquar’. Een vrij nette bus, met films en gratis flesjes water die ze uitdelen tijdens de rit, prima! Eenmaal aangekomen in Kabale, een tussenstation, horen we in de backpackers dat Jaquar ook wel bekend staat om z’n (te) harde rijden. Voor mij vallen de puzzelstukjes nu in elkaar want ik was me al aan het verbazen hoe ik dit zelfde stuk in januari (op weg naar Lake Bunyoni) in 7uur heb kunnen doen, terwijl we er nu binnen 4.5uur waren. Gelukkig zat ik achterin en heb ik op wat schokken en stoten (door de mensen hier liefkozend ‘African massage’ genoemd) na weinig spannends gezien.
In de backpackers begint ons weekend, even een lekker biertje drinken en alvast wat spanning opbouwen voor zaterdag, want dan gaat het gebeuren. We ontmoeten wat Nederlanders. Joost, een van de Nederlanders verteld dat hij in Kaapstad een 4x4 truck heeft gekocht en met dat ding richting Oeganda is gereden. Echt stoer! Verder ontmoeten we een Nederlands stel, Erik en Anne. Met hen delen we de volgende dag een privat taxi richting Kisoro, een 2uur durende trip dwars door de bergen. Eenmaal aangekomen in Kisoro vervolgen we onze rit met een andere privat taxi richting de ingang van het park, waar we overnachten. Het stuk tussen Kisoro en de ingang van het park is nog moeilijker begaanbaar dan de trip ervoor maar des te mooier. We rijden wederom 2uur, dit keer over modderige smalle bergweggetjes. We vinden het hier zo mooi dat we tijdens deze rit al het gevoel hebben dat dit al de helft van het geld waard is! Het gebied wordt dan ook wel het Zwitserland van Afrika genoemd.
Die nacht slapen we bij de zuidelijke ingang van het Bwindi Impenetrable National Park, Ngoringo, echt in ‘the middle of knowere’, zonder mobiel bereik, stroom en/of stromend water.
De volgende ochtend wordt ik al om kwart over 6 wakker, spannend!! Vandaag is de grote dag, we gaan op zoek naar de GORILLA’S!! Ik vind haast net zo spannend als een klein jongetje op de ochtend van z’n verjaardag!
Rond 8.30u melden we ons bij de ingang van het park. Hier ontmoeten we 3 van de 8 collega-gorillatrackers: een Engelsman, een Kiwi en een vrouw uit Australie. Net nadat onze gids Augustien de do’s en don’ts in het park heeft uitgelegd huppelt er nog een Nederlands echtpaar binnen. Zij hadden op de weg van Kisoro naar het park vast gezeten in de modder en liepen daardoor wat vertraging op. Gelukkig voor hen schoten locals meteen te hulp en waren ze nog op tijd om mee te gaan. Naast de gids worden we nog vergezeld door 2 bewakers gewapend met kapmessen en machinegeweren en 5 dragers. De bewakers zijn er overigens meer ter bescherming van ‘de groep tegen stropers’ dan ‘de groep tegen gorilla’s’. Een ‘tracker’ is al ruim een uur eerder vertrokken. Deze loopt als eerste naar de plaats waar de gorilla’s de dag ervoor zijn gespot en zal vanaf daar het spoor van de gorilla’s volgen.
8.45u gaan we van start. Berg af, berg op....het is een flinke klim! Later zal onze gids dan ook zeggen dat we na deze prestatie, makkelijk de Kilimanjaro kunnen beklimmen. Tijdens de tracking wordt er steeds contact gehouden met de tracker, zodat we op de hoogte blijven of de gorilla’s al gevonden zijn.
10.15u ‘WE’VE FOUND THEM!’ klinkt het door de walkie talkie. ‘Yess! Nu kan het vast niet lang meer duren’, denk ik. Helaas blijkt dat niet helemaal waar. We proberen dan wel rechtstreeks op ons doel af te gaan, maar ik krijg soms de indruk dat onze gids ook niet goed weet of we wel de goede kant oplopen. We lopen echt dwars door het regenwoud, met één van de bewakers voorop om een pad weg te kappen. Ondanks dat de tocht het ons niet makkelijk maakt, geniet ik volle bak! De natuur is hier echt dicht bebost en het wordt mij wel duidelijk waarom dit gebied het ‘ondoordringbare bos’ wordt genoemd. Weer een uur verder merken we dat we steeds dichterbij komen. We passeren het gorillanest van afgelopen nacht en vinden steeds meer gorillapoep. Even ter info, een gorillagroep trekt elke dag rond en maakt elke avond weer een nieuw nest om de nacht in door te brengen.
12.20u houdt onze gids halt en fluisterd zacht, ‘THERE THEY ARE!’ Amazing! Langzaam begeleid hij ons naar de groep en sta ik oog in oog met een stel van deze enorme mensapen. Achter mij loopt een zilverrug, een mannetjes leider, weg. In het begin wel even schrikken, want je weet maar nooit wat hij doet natuurlijk. Maar het boeit ze niets dat we staan te kijken, ze zijn er erg relax onder. We bekijken de gorilla’s in de stromende regen. Aan de ene kant wel balen, want dit zorg ervoor dat ik bijna geen fatsoenlijke foto kan schieten. De gids verteld dat we nu juist geluk hebben, want vooral met regen blijven ze rustig zitten en kunnen we een uur bij ze blijven. Ik vind vooral de volwassen mannetjes super indrukwekkend om te zien! Wat een ruggen, ongelooflijk!
13.20u zit onze tijd erop. Net op dat moment komt er een zilverrug vlak achter ons zitten, net alsof hij nog even afscheid wil nemen. Steve, de Nieuw-Zeelander met bijna hetzelfde postuur als de grote gorilla maken nog snel een foto en stappen op. Wederom vier uur terug, afsnijden zat er jammer genoeg niet in.
Na de tocht, rond half 6, hebben we het geluk dat we met het Nederlandse stel mee terug kunnen liften naar Kisoro waar we overnachten in een guesthouse. De douche is hier koud, maar het is heerlijk om even een eigen kamer te hebben en bij te komen!
De volgende ochtend staan we alweer vroeg op. 7uur blijkt er namelijk een rechtstreekse bus naar Kinoni te vertrekken. Dit keer reizen we met Bismarkan. Deze rijdt iets rustiger, maar is wat minder luxe. We besluiten om lekker ruim te zitten en een ieder zit op een 2 of 3 persoonsplek. Net als ik me afvraag of dit niet asociaal is, zie ik de voorbuurman van Marjan mijn vraag al beantwoorden. Deze Oegandees zet namelijk net zijn fles Waragi ( minimaal 40% ) aan z’n mond. Vervolgens gaat deze me toch een portie tekeer tegen de conducteur als deze om z’n bonnetje vraagt (de bussen werken hier net als de trein in Nederland). Dus nee, het kan altijd erger!
Na een 7 uur durende rit komen we veilig aan in Kinoni en zijn we flink geratbraakt!


10 maart
De dagen na ons avontuur bij de gorilla’ zijn we weer verder gegaan met het toeristenproject. 16 maart komen er namelijk weer twee toeristen, wat betekent dat iedereen weer gemobiliseerd moet worden....de gevangenis, de arts & craft vrouwen, etc. Dat duurd nu gelukkig nog maar een ochtend, aangezien iedereen precies weet wat te doen. Verder zetten we ons uurtje sporten/spelen met de kinderen van Happy Hours gewoon voort. Super! Al bleek het deze keer nog wel moeilijk om een nieuw spel uit te leggen. We wilden ze graag het spel ‘jagers en verzamelaars’ leren. Na een paar keer uitleggen en proberen kwamen we er achter dat we echt bij de basis moeten beginnen en heb ik vier kinderen apart genomen om ze de simpele vorm uit te leggen. Nadat dit gelukt was, hebben deze vier het voor gedaan aan de rest van de klas, waarna we het de volgende week met de hele klas willen spelen. Ondanks dat het soms best moeilijk is om hier iets uit te leggen blijf ik er superveel plezier in hebben om met deze dankbare kids te werken.
Dat plezier zakte bij mij vandaag een beetje weg. Vandaag zijn we namelijk bezig geweest met iets nieuws. We willen een speurtocht ontwikkelen voor de kinderen van Happy Hours, die hen langs verschillende hulpbehoevende ouderen brengt. Het idee is dat ze bij elke oudere een klusje doen. Om er een competatief element aan toe te voegen, willen we de kinderen in groepen verdelen en tussen de ouderen door spellen en vragen voegen. Aan het eind van de tocht wordt de score berekend en zal 1 groep zich tot winnaar kronen. We zien zelf ontzettend veel kansen in dit project.....ouderen worden doelgericht geholpen, kinderen hebben interactie met ouderen (en andersom), kinderen leren samenwerken, zelfstandig een route te lopen, etc. Ook Caphas was ontzettend enthousiast en gaf al aan dat we zelfs onderdelen van het lesprogramma in de tocht kunnen verweven. Zo kun je biologie en engels bijvoorbeeld prima in de praktijk leren! Om dit alles voor te bereiden zijn we vandaag met Livingstone, de directeur en verantwoordelijke voor het ouderenproject, op pad geweest om dit voor te leggen. Het probleem met Livingstone is alleen, dat ik het soms (en vooral nu hij al zo’n beetje 3 weken ziekig is maar weigert uit te rusten) een ontzettend slome koekebakker vind! Marjan deelt die mening trouwens ook! En tja, als het plan, waar wij zo reuze enthousiast over zijn, dan niet echt enthousiast ontvangen wordt door de persoon die eigenlijk wel een sleutelrol heeft in dit hele gebeuren, is dat wel even flink balen. Hij kan bijvoorbeeld maar moeilijk begrijpen dat de tocht naast de ouderen helpen, ook een hoge amusumentswaarde moet hebben zodat de kinderen gemotiveerd blijven en plezier met nuttig werk gecombineert kan worden. Om dit beter uit te leggen willen we dit uitschrijven en dit hem via Caphas uit laten leggen. Daarnaast gaat het ons soms ook wel eens te traag. We hadden vandaag bijvoorbeeld het plan om 2 routes uit te stippelen, waarbij 2 ouderen per route bezocht zouden worden. We wilden het dan de dag erna gaan testen. Gezien de tijd merkten we al gauw dat 2 routes uitstippelen vandaag niet meer ging lukken. Uiteindelijk hebben we alleen 2 ouderen bezocht en geinventariseerd waar we hen kunnen helpen. Morgenochtend gaan Marjan en ik op pad om de route inclusief vragen verder uit te werken. We waren denk ik iets te optimistisch om te denken dat we er twee konden maken en willen volgende week de tweede route uitstippelen.
Achja, na zo’n dag kan ik me er ook wel weer bij neerleggen. Meestal hebben we hier gewoon supergoeie dagen en wordt ik ontzettend blij als iemand stappen zie maken! En soms, tja.... dan heb ik het idee dat Afrikanen luie donders zijn en niet geholpen ‘willen’ worden! Gelukkig overheerst het eerste en moet zeggen dat die afwisseling maakt het ook wel weer boeiend maakt!


Tot slot:

- heb ik echt een superweekend gehad en kan iedereen die nog eens iets unieks wil doen, een tracking naar de Gorilla’s aanraden!
- Heb ik mijn 2e jigger (zandvlooi) te pakken!
- Wonen we sinds deze maand samen met Margo en Marten, een stelletje. Van 2 naar 4 in een huisje, wel even wennen!
- Lees ik hier wel over het noodweer maar zie ik er (gelukkig) niets van!
- Ga ik zo snel mogelijk foto’s/filmpjes van de gorilla’s bij DIT verhaaltje posten! Ik hoop het al voor het weekend te doen op de laptop van Caphas (gaat snel) en anders ga ik aanstaande vrijdag, als we in Kampala slapen, proberen om alles te uploaden!